<br> Kanchanaburi to dziś średniej wielkości miasteczko z około 65000 mieszkańcami. Miasteczko to typowa “ulicówka” rozciągnięte kilka kilometrów wzdłuż głównej drogi. Tutaj po wojnie przeniesiono dużą część grobów jeńców, które były rozrzucone wzdłuż linii kolejowej. Film był mocno krytykowany zarówno przez żyjących byłych jeńców, którzy mówili że warunki życia w obozach były trudniejsze, a terror ze strony strażników był o wiele większy. Wstęp do wielu świątyń i parków jest bezpłatny, a zwiedzanie miasta pieszo lub rowerem jest zarówno ekonomiczne, jak i przyjemne. Słynne plaże, takie jak Patong Beach czy Kata Beach, zachwycają białym piaskiem, klarownymi wodami i pięknymi widokami na otaczające klify i zatoki. W okolicy Ao Nang znajdują się plaże, ale nie są one najlepszymi miejscami do kąpieli w tym regionie. Popularną wycieczką jest też rejs na Phi Phi lub Ko Khao Phing Kan, „wyspę Jamesa Bonda”. Dotrzemy nad jezioro Cheow Lan, ukryte w sercu Parku Narodowego Khao Sok. Potem idziemy nad rzekę robimy zdjęcia mostu. Okazuje się, że w tym tłumie są rodacy, którzy nam proponują zrobienie pamiątkowego zdjęcia. Początkowo do Kanchanaburi mieliśmy wracać pociągiem, ale po rozmowie z obsługą hotelu dowiedzieliśmy się, że wcześniej mamy autobus. Autobusem szybko dojeżdżamy do Kanchanaburi. Może przed autobusem uda się nam złapać stopa?<br>
<br> My też lecimy 11.08 do Ozcan. Puszczają też trwający 10-minutowy film o historii Ban Yipun. Film jest luźno oparty na faktach historycznych. Film nie był kręcony w Tajlandii, wszystkie plenery były kręcone na Cejlonie (Sri Lanka). Szkolnictwo na Sri Lance poniosło wielkie straty. Przy stole obowiązują też lokalne zasady – pamiętajmy, że w tradycyjny tajskim domu po jedzenie sięga się wyłącznie prawą ręką, a prawo pierwszeństwa mają zawsze osoby starsze, co jest wyrazem troski o bliskich. Jest też trochę stoisk z lokalnymi ciastkami i smakołykami oraz nawet z ubraniami. Na cmentarzu tym pochowanych jest 3585 Brytyjczyków, 1896 Holendrów, 1362 Australijczyków, 12 Hindusów (byli to oficerowie brytyjskiej armii), 2 Nowozelandczyków, 2 Duńczyków oraz 8 Kanadyjczyków. 145 euro, które płaciliśmy na miejscu obowiązkowo za wstępy oraz napiwki. Zamawiamy pad thai i potrawkę z duszonych warzyw oraz ulubiony sok ze świeżych owoców mango , a w międzyczasie obserwujemy naukę tajskiego gotowania. Na miejscu za wszystko trzeba było dopłacać, mimo iż w ofercie świadczenie zostało opłacone, gdyż lokalny przewodnik szantażował grupę, że nie pojedziemy np. do Betlejem 7-go dnia (a zatem nie zwiedzimy go wcale), jeśli nie dopłacimy jemu, pilotce oraz kierowcy. Wieczór spędzamy przed naszym bungalowem. Proste śniadanie serwują nam przed naszym bungalowem.<br>
<br> Najpewniej z powodu znanego filmu, a nie z pamięci historycznej o wydarzeniach związanych z budową tego mostu, który “rodził się” w bólach i pochłonął tysiące jeńców wziętych przez Japończyków do niewoli. Po zakwaterowaniu idziemy w kierunku słynnego mostu, po którym wczoraj przejeżdżaliśmy. Dochodzimy do mostu, a po drodze mijamy jeszcze Muzeum Kolei Birmańskiej (Muzeum Wojenne JEATH). Tajscy mnisi postanowili upamiętnić cierpienia budowniczych “kolei śmierci” i w 1977 roku na terenie kompleksu świątynnego Wat Chai Chumphon założyli muzeum. Faktem jest, że most w tym miejscu był budowany w ramach Kolei Birmańskiej. Aby wybudować ten most stalowy rozebrano na Jawie (dzisiaj Indonezja) most i konstrukcję stalową, które przewieziono do Tajlandii. Fetowanie ulicznego jedzenia w Tajlandii to nie tylko kulinarna przygoda, ale także wyjątkowe doświadczenie kulturowe. Poniżej Kanchanaburi (a także mostu) łączą się rzeki Khwae Yai i Khwae Noi. Po torach kolejowych na moście przechodzimy na drugą stronę rzeki. Popularność filmu była tak duża, że w roku 1960 zmieniono nazwę rzeki na Khwae Yai.<br>
<br> W tym przypadku była to mniejszość japońska. Celem utworzenia użytku była ochrona fiołka bagiennego – gatunku zagrożonego wyginięciem, który w 2001 r. Wyprawie od początku do końca towarzyszy kulturalny i doświadczony polski pilot, który służy pomocą w każdej sytuacji. Most ten służy do dziś. Most w Kanchanaburi jest słynny z filmu „Most na rzece Kwai”. Rolę tytułowego mostu zagrał most na rzece Kelani niedaleko miasteczka Kitulgala. W centrum miasteczka znajduje się cmentarz żołnierzy alianckich. Cztery kilometry od tego miejsca znajduje się drugi mniejszy cmentarz żołnierzy alianckich. Panorama słynnego mostu. Dwa przęsła trapezowe powstały po wojnie (zastąpiły wcześniejsze cztery przęsła). Po wojnie most drewniany został rozebrany, natomiast uszkodzony most stalowy naprawili jeńcy japońscy, zniszczone przęsła zostały przywiezione z Japonii. Groby 133 żołnierzy Amerykańskich zostały przeniesione na wojskową nekropolię w Arlington w USA. Oba mosty zostały poważnie uszkodzone i Kolej Birmańska przestała funkcjonować. Przez oba mosty przeprowadzono linię kolejową. W zasadzie były tu wybudowane przez jeńców wojennych dwa mosty obok siebie.<br>

If you liked this article and also you wish to obtain guidance concerning wczasy z AsiaTrip i implore you to go to the web-page.